Αγαπημένη μου Ρολογιά,
Εμβληματικό εσύ φυτό των παιδικών μου χρόνων,
Ξεκινάω τα γράμματά μου προς εσένα με αυτό το ποίημα που έγραψα μέσα από την καρδιά μου για σένα:
Τι με κοιτάς θλιμμένη, Ρολογιά,
Κι αρνείσαι πια πεισματικά ν’ ανθίσεις,
Εγώ δε διάλεξα ετούτη τη σκλαβιά,
Κι εσένα αποζητώ τα μάγια για να λύσεις.
Κι αν η ζωή μού φέρθηκε σκληρά,
Και μ’ αποκλήρωσε μια μέρα η τύχη,
Φούντωσε τα κλαδιά σου τ’ ανθηρά
Να ζωντανέψουν και πάλι γύρω οι τοίχοι
Μη με κοιτάζεις μελαγχολική,
Το μαύρο παρελθόν μη σε πικραίνει,
Η ελπίδα μας παραμονεύει πάντα εκεί,
Οπου κανείς μας δεν την περιμένει.
Κι αν τη χαρά μού τη μοιράσαν με δελτίο,
Κι η παιδική φωνή μου έχει σιγήσει,
Πες πως ειν’ κακόγουστο αστείο,
Και η νεράιδα η καλή μας δε θ’ αργήσει,
Με ειλικρινή αγάπη,
Άρης Νόμπελης