Ο εκλεκτός φίλος και συνεργάτης, δεν είναι πια μαζί μας.
Οπως έγραψε ο γιος του: «Ηταν ιδιαίτερα οξυδερκής και καλλιεργημένος, αεικίνητος, δοτικός, με μεράκι για τη ζωή, πηγαίο χιούμορ και πολλά και ποικίλα ενδιαφέροντα. Υπηρέτησε πιστά στον εργασιακό του βίο τη Δικαιοσύνη, αλλά παράλληλα , στον ελεύθερο χρόνο του, καταπιάστηκε με μια πληθώρα έργων πνευματικών αλλά και χειρωνακτικών, πολλές φορές φαινομενικά αταίριαστων : Ποίηση, λογοτεχνία, φιλοσοφία, θρησκειολογία, ιστορία και παράλληλα επιπλοποιία, χαλκογραφία, σμαλτογραφία, αγιογραφία, ζωγραφική, μοντελισμό πλοίων. Ο ίδιος έγραψε:
Ενα ρόδι στην καρδιά μου,
πύρινο,
γιομάτο αστέρια,
κι όταν το έσπαζα στο δόμα του ουρανού
τότ’ επλημμύριζε η νυχτιά
με παπαρούνες.
Τώρα ο Κώστας Μπιζάνος ταξιδεύει στο απέραντο Σύμπαν κάτω από τη σκέπη του Θεού…»
Καλό ταξίδι, καλέ και αγαπημένε μας φίλε.